Onlangs begeleidden Chantal en ik een vrouw van 36 in een gecombineerd traject van energetisch lichaamswerk en truffels. Ze is herstellende van een eetstoornis en een speedverslaving. Haar weg naar herstel is allesbehalve makkelijk geweest, maar wat een moed, wat een kracht.
Haar anonieme verhaal vind je hier.
Als onderdeel van haar proces deed ze dus ook een 1 op 1 truffelceremonie bij mij. En wat daar gebeurde… het maakte een enorme, blijvende impact op haar leven.
Ze vertelde me: “Ik kon niet langer wegrennen voor mijn gevoelens. Het lukte gewoon niet meer. Er was geen weerstand meer, geen angst. Ik mocht eindelijk ervaren dat ik veilig ben, dat ik gedragen word. Ik voelde me één met alles.
Ik voelde mijn patronen zo hard aan het werk. Altijd maar rende ik weg voor mijn gevoelens. Met speed, met eten. Altijd maar in de weerstand. Altijd maar wegstoppen.
Maar nu ging dat niet meer. De diepe, nare gevoelens die in mij zaten móesten gevoeld worden. En met dat doorvoelen ontstond diepe heling.”
Dat soort woorden zijn niet zomaar zinnen. Dat zijn mijlpalen in iemands bestaan.
En nu komt het absurde: zij zou dolgraag willen delen wat dit haar gebracht heeft. Een review schrijven, misschien een video maken, om anderen te inspireren die ook worstelen. Maar dat kan niet. Want ze werkt in de verslavingszorg. En daar geldt: je moet een aantal jaar clean zijn, voordat je daar mag werken. En psilocybine wordt gezien als… drugs.
En alsof dat nog niet genoeg is: in de wereld van de verslavingszorg heerst nog steeds een groot stigma op truffels en psychedelica. Alsof dit gevaarlijke drugs zijn. Terwijl deze vrouw – die de hel van verslaving aan den lijve heeft ondervonden – zó duidelijk voelt dat juist dit haar geholpen heeft om niet langer weg te lopen voor het leven.
Ik vind dat ronduit absurd.
Het systeem dat bedoeld is om mensen te helpen, zet één van de meest krachtige vormen van heling weg in een verdomhoekje. Terwijl het levens redt.
Deze vrouw kan nu niet publiekelijk vertellen hoe diepgaand haar ervaring was. Maar ik kan dat wél. En ik wil dat haar verhaal gehoord wordt. Omdat het zoveel zegt over waar we als samenleving nog doorheen hebben te gaan: van angst en controle, naar vertrouwen en openheid.
De truffelceremonie bracht haar thuis bij zichzelf.
Eindelijk voelen.
Eindelijk loslaten.
Eindelijk de eenheid ervaren die er altijd al was.
En niemand, geen enkel systeem, kan dat ongedaan maken.
Opmerking van Jannis: ondanks dat deze vrouw er door haar omstandigheden bewust voor kiest om anoniem te blijven, staat zij we wel voor open om 1 op 1 haar ervaringen met je te delen. Ben je nieuwsgierig? Worstel je met depressies, verslavingen of angsten? Laat het weten, dan breng ik jullie in contact. Je staat er niet alleen voor.
